"Mexikoplatz" zawdzięcza swoją nazwę jedynemu państwu na świecie ,
które zaprotestowało przeciwko aneksji Austrii przez hitlerowskie Niemcy w 1938 roku.

Historia kościoła na Mexikoplatz (48°13'28'' N 16°24'20'' E) (może trochę długa...)
Do czasu regulacji Dunaju ( 1870-1875 ) z powodu systematycznego zagrożenia powodziowego w rejonie między Praterstern i odnogą Dunaju znajdowały się wyłącznie łąki i ogrody. Po regulacji Dunaju i oddaleniu zagrożenia powodziowego uzyskano nowe tereny do zasiedlenia i dla nowo zamieszkałych musiał powstać w pobliżu jakiś Dom Boży. Nowy Donaustadt ( nie mylić z dzisiejszą dzielnicą 22 o tej samej nazwie ), obszar pomiędzy koleją północną, a Dunajem i nowymi koszarami Albrechta i Wilhelma, był do roku 1910 w istotnej części już zabudowany lecz ciągle należał do parafii Praterstrasse.
Zamiary zbudowania nowego kościoła zbiegły się z 50 rocznicą panowania Cesarza Franciszka Józefa I , która wypadała 2 grudnia 1898 roku. Była to okazja do upamiętnienia tego wydarzenia w tak szybko zaludniającej się części miasta ( licznie garnizony ). W dniu św. Józefa ( 19 marca ) 1898 roku zawiązał się komitet pod protektoratem Arcyksiężniej Marii Teresy i Arcybiskupa Wiednia Kardynała Antoniego Gruscha , który zwrócił się do wszystkich obywateli monarchii o datki na budowę parafii i kościoła garnizonowego.
Patronem przyszłego kościoła został wybrany patron Cesarza św. Franciszek z Asyżu. Szlachta i lud odpowiedziały na odezwę lecz pieniędzy nie było na tyle ile wymagała budowa monumentu. Zapowiadane subwencje z funduszu religijnego oraz miasta Wiednia ciągle skracano. Doszło więc do istotnych uproszczeń w projekcie , które zostawiły ślad do dzisiaj sprawiając wrażenie niedokończonej budowy ( drewniane portale , które zbudowano w 1913 jako prowizorium ).Po rozpisaniu publicznego konkursu w roku 1899, nadzór budowlany powierzono profesorowi średniowiecznej sztuki budowlanej Akademii Wiedeńskiej Viktorowi Luntz.
W tym czasie w Genewie została zamordowana cesarzowa Elisabeth więc natychmiast przewidziano urządzenie kaplicy pamiątkowej kosztem bocznych naw przewidzianych pamięci narodów.
Uroczyste położenie kamienia węgielnego nastąpiło w niedzielę św. Trójcy 10 czerwca 1900 roku. 30.000 młodzieży szkolnej utworzyło szpaler na ringu między Hofburgiem i Aspernbrücke. Do nich dołączyło się ponad 70 związków ( Kongregacji, Związki Studenckie itp.) ze swoimi sztandarami. Ogólnie w uroczystości wzięło udział ok. 100.000 ludzi. Cesarz Franz Josef I własnoręcznie wykonał trzy uderzenia młotem w obecności prominentów kościelnych i państwowych oraz obcych przedstawicieli dyplomatycznych. Budowa jednak nie toczyła się w szybkim tempie , a śmierć nadzorcy jeszcze ją spowolniła. W końcu 1903 dalsze prowadzenie prac powierzono Augustowi Kirsteinowi.
Kaplicę Elżbiety (Elisabethkapelle) ukończono i poświęcono 10 czerwca 1908 roku. Było to możliwe dzięki poparciu finansowemu Austriackiego Czerwonego Krzyża, którego Cesarzowa była patronką. Jednak dopiero w roku 1910 Czerwony Krzyż zezwolił na odprawianie mszy w kaplicy - wierni musieli stać w nawie bocznej. Od tego czasu posługą bożą zajmowali się Salvatorianie z Kaisermühlen, którzy wtedy należeli do 2 dzielnicy.
W roku 1913 w istotnym zakresie zrealizowano stan surowy i 2 listopada 1913 r. odbyło się uroczyste poświęcenie - konsekracja nie była jeszcze możliwa ze względu na nieukończone wnętrze. W ceremonii ponownie wziął udział Cesarz w towarzystwie następcy tronu Karola. Wybuch I wojny światowej zatrzymał prace budowlane tak, że poszczególne elementy musiały czekać lata, a nawet dziesięciolecia na realizację.
  W roku 1917 prace duszpasterskie w kościele przejęli Trynitarze z Gersthofu. Kościół przejął role samodzielnej parafii dopiero w r. 1921 po wielu staraniach mieszkańców.
Dość malowniczo , ale w pewnej izolacji obok mostu Reichsbrücke prezentuje się kamienna budowla w stylu reńsko-romańskim. Układ trzyczęściowy z ciężką wieżą nad głównym czworobokiem, dwie dzwonnice na zachodniej fasadzie z bogatą częścią chóralną. Nad portalem w oknie witrażowym relief Chrystusa obramowany przez cztery symbole ewangelistów (aut.F.Seifert). Na kaplicy Elisabeth relief zewnętrzny przedstawiający Cesarzową Elżbietę otrzymującą różę z rąk swojej patronki (aut.Theodor Charlemont). Wnętrze ośmiokątnej kaplicy jest wzorowane na kaplicy z Aachen. Mozaika sufitowa (Jugendstil) - gałązki palmowe - bogato złocona , osobne organy i statua serca Jezusowego - dzieło Seiferta, który jest też autorem reliefu na głównych organach. Mimo , że kościół jest kompletnie wyposażony, sprawia wrażenie pustego i rzuca się w oczy brak ozdób. Jest jednym z największych kościołów Wiednia. Noworomański ołtarz główny pochodzi z kościoła benedyktynów z Seckau i został tu ustawiony w roku 1964. Do tego czasu na tym miejscu stal drewniany ołtarz , który zbudowano na światowy Kongres Eucharystyczny w 1912. Obecnie stoi on przy lewej nawie bocznej. Od 1915 przy ołtarzu "Kriegsaltar" stoi pieta wykonana w 1904 na koszt państwa w Rzymie jako podarunek dla kościoła jubileuszowego. Również w prawej nawie bocznej na ołtarzu Maryi stoi statua "Regina Pacis"(Królowa pokoju). Jest to dar Papieża Benedykta XV z roku 1920 dla kościoła i wszystkich katolików Wiednia. Nad ołtarzem znajduje się fresk autorstwa Franza Zimmermanna. Po obu stronach ołtarza głównego na wysokich filarach umieszczono postaci św. Franciszka i św. Józefa , obu patronów cesarza .